Never give up
juni 2021
Vorig jaar zomer kreeg ik een chilipeperplantje. Kind had de zaadjes geplant van een chilipepertje in de hoop dat ze een plantje kon opkweken. Het was een vruchtbaar soort en elk zaadje werd een miniplantje en groeide op. Ze gaf met gulle hand en zo was een groot deel van haar directe omgeving dan een chilipeperplantje rijker. Ik kreeg na verloop van tijd nog een tweede. Ze groeiden voorspoedig op, werden struikjes en kregen witte bloemetjes. Toen gebeurde er, naar het scheen, weinig.
Later ontwaarde ik groene pepertjes die na een lange tijd verkleurden van oranje naar een fleurig rood.
Het was een indrukwekkende hoeveelheid pepertjes want het plantje stond werkelijk vol. Tegen het einde van de winter begonnen de stengeltjes met de pepertjes te verdorren en ik oogstte. Het plantje, na zo’n productieve periode, kreeg serieuze gezondheidsklachten.
Luis zag zijn kans en streek neer en liet zich niet meer verjagen. Blaadjes vielen en stengeltjes verdorden.
Ik probeerde het plantje een fikse oppepper te geven met plantenvoedsel wat ik oogst uit de wormenbak.
De enigen die echt profiteerden van de oppeppers waren de luizen die volop floreerden. Ik zette het plantje tijdens wat mooie dagen buiten in de zon, verzamelde lieveheersbeestjes in de hoop dat ze eitjes zouden leggen of zich in ieder geval flink tegoed zouden doen aan de sappige en kerngezonde luizen. Ik sproeide en sopte de plant in brandnetelgier en zette het plantje in verse aarde maar het enige dat er gebeurde was dat het plantje een langzame, tragische dood stierf. Inderdaad de luizen waren op een goed moment verdwenen maar er was voor de luizen dan ook niets meer te halen want het plantje was morsdood. Er zat geen enkel blaadje aan en alle takjes waren dor en na een paar weken zat er nog steeds geen spoortje leven in. Tegen beter weten in, zette ik het plantje buiten tussen mijn kruiden. Weken later was de situatie onveranderd en ik vergat hem. Het spaarzame mooie voorjaarsweer was al weer voorbij en de lente ging over in de eveneens afwezige vroege zomer.
Zo kwam het dat ik ergens in juni op zoek ging naar dat voormalige peperplantje om hem uit de grond te halen. Dat was één van die keren dat je denkt te dromen en nog eens een keer goed kijkt want ik zag groene stengeltjes met verse blaadjes. Enkele weken later ontwaarde ik zelfs bloemetjes.
Voorlopig laat ik de verrezene daar maar even staan, op dat vreemd vruchtbare skôn plekske.