februari 2021
Begin 2020 bedacht ik me dat ik te veel planten had. Of eigenlijk, te weinig tijd had voor de enkele planten die ik bezat. Daarbij kwam dat niet iedere plant even goed gedijde. Ik besloot een strenge selectie te maken. En zo kwam het dus dat op mijn vensterbank, na de zomer, drie keer zoveel planten stonden. Want zo gaat dat als je leven plots een rare onverwachte wending neemt.
juli 2020
Naarmate de tijd verstreek werd de zandweg voor mijn huis een welhaast onbegaanbaar gebied, waarbij pér dag de ontsnappingsroute naar de bewoonde wereld veranderde. Allerhande obstakels maakten de route nog avontuurlijker dan hij gisteren al was. De rood-witte stokken hadden plaatsgemaakt voor statieven met kastjes waaruit een rood lichtje scheen. In plaats van greppels voor mijn huis kwam er een heuse grachtengordel, maar dan zonder water. Daar zorgden de immens grote pompen wel voor, hoewel de hoosbuien die vooral elders vielen, ook hun aandeel hadden in deze situatie. Gekleurde, bijeengebonden kabels hingen onverwacht in het luchtledige. Grote holle vierkante blokken werden met groot lawaaiig materieel met veel precisie neergelaten in de metersdiepe putten waar voorheen een kruispunt was geweest. Buizen, van een formaat die ik alleen kende van speeltuinen, verdwenen in snel tempo van boven-, naar ondergronds om daarna toegedekt te worden met grote scheppen zand door een stalen dino. Dat ik bovengronds straks een skôn plekske kreeg dat van alle, goed werkende, gemakken was voorzien, was dus vooral te danken aan al het werk dat nu onder de, nog afwezige, bestrating werd uitgevoerd. Terwijl ik op deze manier, ondergedompeld in het bijbehorende oorverdovende lawaai, wat mijmerde, probeerde ik de klaver uit de grasmat te verwijderen. Er moest iets flink mis zijn onder de grond dat de klaver zó floreerde dat ze harder groeide dan ik haar kon verwijderen.
juni 2020
Op Hemelvaartsdag, op 21 mei 2020, vlogen de meesjes uit en verlieten voorgoed hun eerste skôn plekske. Degene die mijn aandacht trok was de benjamin met zijn onhandige gestuntel. Benjamin was een, net niet meer pluizig bolletje op twee pootjes. De pootjes deden wat grotesk aan omdat ze, in tegenstelling tot de rest, wel volgroeid leken te zijn. Zo op ’t oog kreeg hij zijn eerste echte vliegles van pa.
Onwennig en zich wiebelend in evenwicht houdend op een muurtje, keek hij rond. Pa mees zat op de nok van een belendende garage. Benjamin besloot zich bij hem te voegen en fladderde omhoog. Hij haalde het net niet en fladderde weer naar beneden, voorbij het muurtje. De landing, die hij in zijn koppie had, op een pergola, mislukte en hij passeerde mij rakelings en kwam op de grond neer. Daar zat hij: van streek en buiten adem. Pa mees zag het gelaten aan. Benjamin herpakte zich na een kleine pauze en fladderde een paar meter verderop, tegen een schutting aan.
maart 2020
In afwachting van het ontstaan van skôn plekskes in mijn directe omgeving, besluit ik uit te wijken. Terwijl regenvoorspellingen mijn weerapp blijven domineren, mijn vijver continue over blijft stromen en ik ook nog een song aan het instuderen ben waarin een schier eindeloze regen centraal lijkt te staan, zoek ik elders in de natuur naar skôn plekskes, maar dan wel gegarandeerd zónder regen. Tegenwoordig kan zelfs dát.
