Ondergrondse perikelen
juli 2020
Naarmate de tijd verstreek werd de zandweg voor mijn huis een welhaast onbegaanbaar gebied, waarbij pér dag de ontsnappingsroute naar de bewoonde wereld veranderde. Allerhande obstakels maakten de route nog avontuurlijker dan hij gisteren al was. De rood-witte stokken hadden plaatsgemaakt voor statieven met kastjes waaruit een rood lichtje scheen. In plaats van greppels voor mijn huis kwam er een heuse grachtengordel, maar dan zonder water. Daar zorgden de immens grote pompen wel voor, hoewel de hoosbuien die vooral elders vielen, ook hun aandeel hadden in deze situatie. Gekleurde, bijeengebonden kabels hingen onverwacht in het luchtledige. Grote holle vierkante blokken werden met groot lawaaiig materieel met veel precisie neergelaten in de metersdiepe putten waar voorheen een kruispunt was geweest. Buizen, van een formaat die ik alleen kende van speeltuinen, verdwenen in snel tempo van boven-, naar ondergronds om daarna toegedekt te worden met grote scheppen zand door een stalen dino. Dat ik bovengronds straks een skôn plekske kreeg dat van alle, goed werkende, gemakken was voorzien, was dus vooral te danken aan al het werk dat nu onder de, nog afwezige, bestrating werd uitgevoerd. Terwijl ik op deze manier, ondergedompeld in het bijbehorende oorverdovende lawaai, wat mijmerde, probeerde ik de klaver uit de grasmat te verwijderen. Er moest iets flink mis zijn onder de grond dat de klaver zó floreerde dat ze harder groeide dan ik haar kon verwijderen.
Terwijl ik vóór een veldje opruimde ontstonden aan de achterzijde drie nieuwe gebieden. De uitgetrokken klaver vertrouwde ik toe aan de composthoop zodat ze in ieder geval op een later tijdstip, en in een andere vorm, de bodem zou helpen verbeteren. Een kleinere portie klaver wilde ik in de Wormery doen om de bewoners eens een ander menu voor te schotelen.
Mijn wormen leven daar vreedzaam of vreetzaam, zoals u wilt. Mijn wormen en ik, we hebben weinig contactmomenten. Dat hoeft ook niet, sterker nog, liever niet. Ze zijn namelijk op hun best als ze een paar centimeter onder het oppervlak verblijven. Ze werken hard om van mijn bananenschillen, coffeepads en groente resten, gezonde compost en vloeibare mest te maken. In de Wormery bleek het echter ‘kermis’ te zijn terwijl dat ons mensen nog net niet gegund was. Ook hier ging ondergronds kennelijk iets flink mis. Mijn tijgerwormen waren flink van streek en hadden het ondergrondse verlaten om hun toevlucht bovengronds te zoeken. Zoals vaker taste ik in het duister over de onderliggende reden van hun volksverhuizing. Vanwege de warme dagen had ik de Wormery al verhuisd naar de koelere garage. Ik lette er streng op dat er geen verkeerde voedingsmiddelen zoals citrus schillen of resten Spaanse peper in de bak verdwenen. Ik doseerde de hoeveelheid voeding en tapte regelmatig het vocht af.
Maar toch, de bak stonk terwijl er slechts een aardegeur vanaf had mogen komen. Er zat niets anders op dan de bovenste laag aan de composthoop in de tuin toe te vertrouwen en verder maar te hopen dat het evenwicht in de bak zich zou herstellen. Een groot deel van de tijgerwormen zag er niet echt florissant meer uit. Tijgerwormen worden zo genoemd vanwege de rode ringen die ze hebben. Daarnaast hebben ze een felheid die een gewone regenworm mist. Tijgerwormen zijn de supercomposteerders onder de wormen. 
Hoe meer voedsel je ze geeft, hoe groter de kolonie zal worden. Ik had de bak eind maart opnieuw ingericht, en een deel van de populatie was verhuisd naar de composthoop in de tuin. Ik was verbaasd over het grote aantal wormen, groot, klein en mini, dat zich nu bovenin de bak bevond, in deerniswekkende toestand helaas. Ik verzamelde ze in een emmer en koos voor een intelligente quarantaineplek in de composthoop onder een laag gemaaid gras, bovenop half vergaan onkruid en vijverslib. Zodra hun wereld weer wat op adem was gekomen zou ik een deel van de herstelden weer terugplaatsen.
De Wormery kwam de eerste twee dagen al flink tot rust. Tot mijn verbazing vond ik nog een paar geharde noeste werkers toen ik voorzichtig de aarde-in-wording keerde. Deze pioniers zouden van de Wormery weer een skôn plekske maken, voor een nieuwe kolonie tijgerwormen, dat kon ik rustig aan hen overlaten. Dank zij hun, niet aflatende, eetlust zou ik, op termijn, in staat zijn om van een mooie groene grasmat te genieten …. zonder klaver,
hoe mooi die dan eigenlijk ook is.