Pittige pompoensoep
januari 2020
Ieder heeft zo zijn eigen skôn plekskes. Voor een buurtgenoot is dat zijn groentetuintje. Hij geniet van alles wat groeit, en probeert zodoende nogal eens wat groeisels uit. De afgelopen jaren passeerden bijvoorbeeld aardnoten, hennep, en zoethout de revue. Altijd weet hij van zijn stukje grond weer een ander skôn plekske te creëren. Een paar jaar geleden had hij pompoenen gekweekt, van die mooie oranje hokkaido’s. Het was een vruchtbaar jaar geweest, en zodoende mocht ik delen in de oogst. Nadat ze weken lang als decoratie dienst deden, gingen ze stuk voor stuk de pan in, de soeppan dus. Inmiddels heb ik mijn eigen recept ontwikkeld, wat gretig aftrek vindt in mijn omgeving.
In het kort komt het recept neer op het marineren van pompoenstukjes die geroosterd worden in de oven. De ui, appel en bleekselderij moeten eerst even smoren, voordat de pompoenstukjes en het water worden toegevoegd. Het maken van de pompoensoep is redelijk tijdrovend, en ik maak liever meerdere pompoenen tegelijk klaar. Ik gebruik een ovenbakplaat met bakpapier, waarop ik de pompoenstukjes in een vrij dikke laag leg. Nadat ik de oven uitgezet heb, laat ik de plaat nog een half uur staan. Als de geroosterde pompoenstukjes zijn afgekoeld, houd ik een deel apart voor de soep. De rest schep ik in zakjes en deze gaan ze de vriezer in, voor een andere keer.
Het recept hieronder is voor 3 tot 4 personen, afhankelijk van de grootte van de pompoen.
Wat heb je nodig Ingrediënten:
snijplank Kleine oranje hokkaido pompoen
stevig mes half klein pittig pepertje (vers of gedroogd)
eetlepel (voor uithollen pompoen) teentje knoflook
schaal (voor het afval) 2 eetlepels ketoembar
schaaltje (voor de marinade) 1 theelepel kaneelpoeder
eetlepel en theelepel olijfolie
knoflookpers peper en zout
plastic handschoenen Soep
ovenschaal (ovenplaat) stengel bleekselderij
kookwekker friszure appel
soeppan van enig formaat ui
houten lepel groentebouillontabletten
staafmixer crème fraîche
Voorbereiding:
Verwarm de oven voor op 200 °C. Snijd lelijke plekjes van de schil. De schil is verder goed eetbaar en hij zorgt voor een mooie oranje kleur. Snijd de pompoen in twee helften. Verwijder de pitten en het draderige zachte binnenste, door met een lepel langs de harde binnenkant te schrapen. Je hebt nu het harde vruchtvlees van de pompoen over. Snijd het vruchtvlees in stukjes van ongeveer twee centimeter en leg deze in de ovenschaal.
De marinade.
Verwijder de zaadjes uit het halve pepertje, en snijd dit fijn. Ik gebruik hiervoor plastic handschoenen, want je kunt nog dagen merken dat je een pepertje hebt verwerkt. Voeg kaneelpoeder, ketoembar, en wat peper en zout toe. Pureer de knoflookteen. Voeg een flinke scheut olijfolie toe, en roer het mengsel goed door elkaar. Verdeel de marinade over de pompoenstukjes. Schep alles goed om. De ovenschaal kan nu in de voorverwarmde oven geplaatst worden voor de duur van ongeveer 40 minuten. (180 tot 200 ֯C)
De soep
Snijd nu de ui, de appel en de bleekselderij in stukjes. Neem een soeppan en voeg een scheut olijfolie toe. Stoof hierin groente en fruit gedurende een klein kwartier op laag vuur. Roer regelmatig door, zodat de uien niet bruin worden. Voeg de geroosterde pompoenstukjes toe. Voeg zoveel water toe, dat groente en fruit net onder water staan. Voeg zoveel groentebouillontabletten toe, als aangegeven op de verpakking. Breng het geheel rustig aan de kook. Zet het vuur uit, als de soep een minuut of vijf zacht heeft gekookt.
Laat de soep afkoelen en blender deze. Is de soep niet pittig genoeg, voeg dan iets chilipoeder toe. Voeg desgewenst een paar eetlepels crème fraîche toe. De soep kan een dag tevoren gemaakt en bewaard worden in de koelkast. Verhit de soep vlak voor het eten, en serveer deze met een toefje crème fraîche.
De pitten
De pitten gebruik ik voor decoratieve doeleinden. Ze zitten in een houtig jasje en lenen zich er niet voor om als snack klaargemaakt te worden. Ik heb ze al eens tot een snoer geregen voor de vogels, maar die hadden geen interesse. Sindsdien gaan de pitten op de composthoop, waar ze overigens niet verteren. Ontkiemen doen ze des te beter. Zo ontstaat als vanzelf dan weer een skôn plekske, op een plaats waar je dat niet meteen zou verwachten.
