Minivijver
mei 2020
De lust tot uithuizigheid is me de afgelopen maanden zwaar vergaan. Alles wat op mijn agenda stond werd rigoreus gecanceld; een lockdown, ook al was dat dan van een intelligent soort, werd afgekondigd en tenslotte werd ik ook feitelijk van de rest van de wereld afgesloten: mijn straat veranderde in een zandweg met loopgraven en rood-witte stokken die iets markeerden, al wist ik dan niet wat. Soms had ik even geen gas of een dag geen internet, dan weer geen water of moest ik op zoek naar de hoofdschakelaar om de elektriciteit uit te schakelen. Die hoofdschakelaar, dacht ik wat wazig, hoe ziet die eruit dan? Die informatie kon ik niet vinden, evenmin als de plek waar hij zou moeten zitten, behalve dan dat de schakelaar in de buurt van de meterkast te vinden was. Ik vond ‘m niet. Eén van de elektriciens die in de straat werkzaam was, wilde wel even met mij mee kijken. Na een korte inspectie van de meterkast meldde hij mij dat ik geen hoofdschakelaar had…. Maar het leven ging door in mijn straat en daarbuiten, echter met andere prioriteiten, andere verwachtingen en andere plannen, in ieder geval voor dat jaar. Ik besloot tenslotte maar om de komende zomer te verpozen in ‘Tuinesia’, mijn eigen miniparadijs. Dat had dan nog wel wat voeten in de aarde maar dat het een skôn plekske zou worden, stond als een paal boven water.
Ideeën buitelden over elkaar heen, werden schetsen en namen zodanig vaste vorm aan dat ze voor uitvoering in aanmerking kwamen.
Een aantal wensen, zoals beschutting tegen de wind, had al jaren liggen wachten op een goede oplossing die maar nooit kwam, tot nu! Tegelijkertijd kon ik, in zekere zin, een opruiming houden. Een, ooit gevonden, mooie grote steen, kreeg eindelijk de ereplaats die het toekwam; een plant, die ergens verdrongen in de weg stond, kreeg nu een vaste stek en een stuk hout dat voorbestemd was om in de kachel te eindigen, kreeg een plek in de zon.
Menig mini skôn plekske werd aldus gerealiseerd als deel van het geheel: een beschut en knus zonneterras. Het leek wel of al die dingen hadden liggen wachten op dit moment. Maar nadat alles ingevuld was, kreeg ik mijn beste idee: een minivijver! Aangezien echt elk hoekje benut was, brak ik mijn hoofd over de juiste plaats, opstelling en daarnaast de materialen. Het laatste wat ik wilde was uitgebreid winkels bezoeken en een minifortuin uitgeven.
Alles bleek, opnieuw, binnen handbereik. Eindelijk kon die speciekuip effectief opgeruimd, beter gezegd, ingeruimd worden. Wat latjes en een reep jute maakten van de kuip een blikvanger.
Voor een mooie vijver is een verticale en horizontale opbouw van planten de mooiste basis. Voor de verticale component haalde ik een jonge Gele Lis uit de grote vijver samen met een ander, wat hoger opschietend groen waarvan de naam mij al lang ontschoten was. Voor het horizontale aspect haalde ik wat Penningkruid met zijn ronde blaadjes en gele bloempjes, en dat was dan gelijk ook de gehele minikostenpost voor mijn vijvertje. Watermunt had ik zelf al en een paar takjes zijn meer dan genoeg voor een gegarandeerd succes. Sterker nog, de watermunt woekert nogal maar kan wat mij betreft rustig over de rand groeien, graag zelfs. Watermunt verspreidt een heerlijke muntgeur bij aanraking. De blaadjes zijn bovendien eetbaar en geven aan thee, limonade of een cocktail een frisse muntsmaak. De lila bloemen bloeien maanden lang en hommels zijn er dol op. Die heb ik liever rond mijn terrasje dan bijen die net iets steeklustiger zijn.
Voor het zuurstofgehalte in het water nam ik van twee soorten zuurstofplantjes een enkel takje, beseffend dat het in de kortste keren alle ruimte in bezit zou nemen als ik het niet in toom hield, maar dat nam ik voor lief. Vijversubstraat, het laatste restje wat ik vond, is een prima bodembedekker. De poreuze steentjes zijn een ideale omgeving voor bacteriën die het juiste watermilieu bevorderen. Het werkt eigenlijk als een soort filter. Door de lichte kleur van de steentjes krijgt het geheel ook een andere uitstraling. Omdat het vijvertje eigenlijk te veel in de zon staat, en daarmee de kans op algengroei toeneemt, haalde ik wat extra waterslakken uit de grote vijver. Daarnaast maakte ik, wederom van latjes en jute, een zonwering die ook nog eens decoratief is. Mijn minivijver is onbetwist het skônste plekske van mijn miniterras. Op naar een maximaal zonnige zomer!