Momfer
september 2020
Onlangs, op een ochtend in september, liep ik de achterdeur uit en iets trok onmiddellijk mijn volle aandacht. Een klein hoekje van het terras, waar ik lelietjes-van-dalen had gezet, was drastisch veranderd.
De grond was omhoog gewoeld op een manier die maar één oorzaak kon hebben….een mol! Hij moest op zoek zijn naar een nieuw skôn plekske, zo voor de winter. Het was niet de eerste keer dat een mol mijn tuin uitkoos en de gevolgen stonden me nog helder voor de geest. Mijn tuin is te klein voor zo’n enthousiast gravertje. 
Althans, dat is mijn mening. Momfer kwam daar ook al snel achter. Toen ik zijn gangen na ging zag ik waar hij onder de schutting mijn tuin binnen was gekomen. Hij had vrijwel meteen zijn neus gestoten tegen een paal en had besloten de andere kant op te gaan. Een ongelukkige keuze vanwege de struik met een dicht wortelstelsel, waar hij dan ook niet doorheen kwam. Dan maar eromheen, moet hij gedacht hebben, gevolgd door een botsing met een meer dan fikse steen die daar stil ligt te liggen, gewoon voor de sier. Zijn doorzettingsvermogen was prijzenswaardig en zo ontdekte hij dan ook dat kleine plekje van het terras wat niet betegeld was. Een stukje verderop was een nog kleinere open plek tussen twee palen. Ook daar lag een molshoop. Mijn inschatting was dat een fikse hoofdpijn hem verder grondwerk zou beletten, hetgeen ik niet zou betreuren. Maar voor de zekerheid zette ik flessen in zijn gangen; strooide lavendel en stinkende afrikaantjes in zijn ondergronds domein en zette flink wat stokken bij mijn lelietjes-van-dalen. Een vorige keer had ik de mollengangen vervuild met honden- en katten haren maar dat had niet geholpen.
De volgende ochtend ging ik zijn gangen opnieuw na en speurde de tuin af naar nieuwe ontwikkelingen. 
Ik zag een gaatje in de laatste molshoop. Momfer had besloten bovengronds te kijken. Dat doen ze soms, maar niet echt om rond te kijken want kijken is niet bepaald één van zijn kwaliteiten. Veel meer dan wat licht en donker kan hij niet onderscheiden. Graven daarentegen, kan hij als de beste, daar draait hij zijn poot niet voor om. Een stuk verder in de tuin vond ik dan ook nieuwe molshopen, waarvan nog eentje met gaatje. Wellicht dat hij daar weer ondergronds was gegaan, een gebiedje met weinig beperkingen.
Ik deed een poging om mol te slijten aan mijn naaste omgeving als ‘Multi Original Loosener’. Iemand vroeg of dat een soort verticuteerder is, hetgeen ik beaamde. 
Verdere belangstelling bleef jammer genoeg uit. In de dagen erna zag ik molshopen en gangen ontstaan. Momfer hield vooralsnog rekening met mij door onder het zand zijn gang te gaan en het grasperk met rust te laten. Maar dat duurde niet lang. En zo zag ik dan niet veel later een schitterend gevormde molshoop omgeven door gras. 
Een plaatje gewoon! De eerste van een reeks......
Een dag later had Momfer, na dagen afwezigheid, zijn oudste gangen weer eens opgezocht en mijn flessen naar boven gewerkt. Mijn obstakels, om akelige geluiden of nare geuren te verspreiden, werkten dus van geen kanten. Dat was het moment dat ik hulp kreeg uit onverwachte hoek. Mijn kat zat urenlang naast een molshoop te wachten op Momfer. Geduldig en muisstil. Maar Momfer liet het rendez vous aan zich voorbij gaan en mijn kat verloor uiteindelijk zijn belangstelling. Momfer ging ongestoord zijn gang in mijn tuin en ik had geen inspiratie meer. Ik klaagde mijn nood bij mijn buurman, op afstand over de haag heen. We zijn beiden van het Kampement Der Voorzichtigen. Mijn buurman is heel aardig. Van hem mag Momfer in zijn voortuin wonen, van mij ook….Er is daar vast een heel skôn plekske onder buurmans grond.